Wat de moestuin en fotografie aan elkaar verbindt

Ik weet het nog goed! Vroeger, en dan heb ik het over ongeveer 30 jaar terug, logeren bij mijn pake en beppe. Soms ging ik alleen en soms met een nicht. Altijd was het fijn om daar te zijn. Hutten bouwen, tina's lezen in het gras, verkleden en vooral aalbessen plukken met mijn Beppe. Ze had een paar struiken staan met van die heerlijke dikke, vuurrode aalbessen. Ik mocht zoveel plukken als ik wilde en vervolgens gingen we in haar keuken deze helemaal stuk pletten op een bord om er vervolgens een laagje suiker overheen te strooien. Ik zie mezelf nog zitten. Heerlijk vond ik het. Iets wat toen heel vanzelfsprekend was, maar uiteindelijk een herinnering is die bepalend is voor mijn leven als moeder en fotograaf nu.

Toen wij in 2018 een huis kochten (onze kinderen waren toen 5 en 2 jaar) met een grote tuin wist ik het zeker, er moesten in ieder geval bessenstruiken komen. Dat ik uiteindelijk een volledige moestuin zou hebben, dat had ik niet aan zien komen. Ik zal je een beetje meenemen in hoe dat ging. We kochten een woning waar de vorige bewoners al een grote moestuin hadden. Ik had nooit zo heel veel met tuinieren, dus we besloten dat we er gras in zouden zaaien. Door de verhuizing kwamen we daar niet aan toe en voor de grap kocht ik een paar zakjes met zaden. Totaal onwetend zaaide ik van alles voor in eierdozen, plastic bekertjes, gekregen potjes en voor ik het door had stond de overkapping vol met zaailingen. Ondanks nul ervaring met tuinieren zette ik alles in de tuin. Tomaten, komkommers, courgettes, pompoenen en een veld met aardappelen. Alles wat ik maar kon bedenken. Ik heb uren buiten doorgebracht en ik ervaarde wat het met de kinderen deed. Terwijl ik buiten bezig was, waren zij ook veel liever buiten en hobbelden ze om me heen. Ze hielpen me met zaaien, water geven maar vooral oogsten was hun favoriete onderdeel. De aardbeien werden al gegeten voordat ze rood waren en de bessen waren al op voordat de vogels ze überhaupt konden zien. Maar ik genoot volop.

Inmiddels zijn de kinderen 11 en 8 jaar en niet meer zo klein dat ze een aardbei eten voordat deze rood is, maar ik geniet nog steeds net zoveel. Als ze ’s ochtends de tuin in gaan om aardbeien of frambozen te plukken voor in hun fruitbakjes of als ze de lekkerste aalbessen in hun toetje doen. En nog steeds merk ik dat als ik naar buiten ga om buiten even bezig te zijn, ze vaak met mee gaan en gezellig om me heen lopen om te kletsen over van alles en nog wat.

En terwijl zij genieten van die lekkere bessen, geniet ik er van dat ik ze mag zien opgroeien en ze mag vastleggen op beeld. Ik maak elk jaar een album voor de kinderen zodat al die mooie, kleine maar waardevolle momenten vastgelegd zijn voor later. De meeste herinnering van je kindertijd zijn opgeslagen in je hart, maar hoe bijzonder is het dat je ze door middel van foto's ook kunt laten zien aan hun kinderen.

Dat is de reden waarom ik een nieuw project als fotograaf ben begonnen. Ik gun jouw kinderen later beelden van hun tijd bij hun grootouders. Van de meest kleine momentjes. Samen een boekje lezen, samen koekjes bakken! Ben jij benieuwd naar wat dit inhoudt? Klik dan op de knop hieronder en lees gauw meer.

.